Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U. Nr 113, poz. 1207 z póżn.zm.) ratownik medyczny, podobnie jak lekarz ratunkowy i pielęgniarka ratunkowa, jest osobą uprawnioną do podejmowania medycznych działań ratowniczych. Medyczne działania ratownicze należy rozumieć, jako działania medyczne, służące ratowaniu osoby w stanie nagłym. Aby móc wykonywać zawód ratownika medycznego należy spełnić warunki określone w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z dnia 20 października 2006 r.). Zgodnie z przepisem art. 10 ustawy Zawód ratownika medycznego może wykonywać osoba, która:

  1)  posiada pełną zdolność do czynności prawnych;

  2)  posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie tego zawodu;

  3)  wykazuje znajomość języka polskiego w stopniu wystarczającym do wykonywania tego zawodu;

  4)  spełnia następujące wymagania:

a)  ukończyła studia wyższe na kierunku (specjalności) ratownictwo medyczne lub

b)  ukończyła publiczną szkołę policealną lub niepubliczną szkołę policealną o uprawnieniach szkoły publicznej i posiada dyplom potwierdzający uzyskanie tytułu zawodowego "ratownik medyczny", lub

c)  posiada dyplom wydany w państwie innym niż: państwo członkowskie Unii Europejskiej, Konfederacja Szwajcarska lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, uznany w Rzeczypospolitej Polskiej za równoważny z dyplomem uzyskiwanym w Rzeczypospolitej Polskiej, potwierdzającym tytuł zawodowy ratownika medycznego, lub

d)  posiada kwalifikacje do wykonywania zawodu ratownika medycznego nabyte w państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, uznane w Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z ustawą z dnia 26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych (Dz. U. Nr 87, poz. 954, z późn. zm.⁵⁾).

                Ratownik medyczny jest przygotowany do wykonywania zadań zawodowych w zakresie ratownictwa medycznego, więc posiada umiejętności i uprawnienia do podejmowania medycznych czynności ratunkowych w stanach nagłych.
Pielęgnacja pacjenta w oddziałach szpitalnych należy do kompetencji osoby posiadającej prawo wykonywania zawodu pielęgniarki. Mając na względzie ww. argumentację, stwierdzić należy, iż ratownik nie posiada tożsamych uprawnień z uprawnieniami pielęgniarki. Zatem wykluczyć należy możliwość zastępstwa, o którym mowa w piśmie pełnomocnika ORPiP w Łodzi.

Kwestia odpowiedzialności  zgodnie z art. 44 ust. 1-2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z późn zm.) odpowiedzialność za zarządzanie publicznym zakładem opieki zdrowotnej, w tym również politykę kadrową i organizację pracy ponosi kierownik zakładu. Art. 11 ustawy stanowi, iż ustrój zakładu opieki zdrowotnej oraz inne sprawy dotyczące jego funkcjonowania, np. zakresy praw i obowiązków pracowników, określa statut zakładu i opracowane na jego podstawie regulaminy wewnętrzne. Pracodawca, ustalając ratownikowi medycznemu określony zakres kompetencji i obowiązków może posiłkować się opisem kwalifikacji ratownika medycznego, zawartym w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 21 stycznia 2005 r. w sprawie podstaw programowych kształcenia w zawodach: asystentka stomatologiczna, dietetyk, higienistka stomatologiczna, opiekunka dziecięca, ortoptystka, protetyk słuchu, ratownik medyczny, technik dentystyczny, technik elektroniki medycznej, technik elektroradiolog, technik farmaceutyczny, technik masażysta, technik ortopeda i terapeuta zajęciowy (Dz. U. Nr 26, poz. 217).

Wskazać należy również, iż zgodnie z art. 32 ust. 1 Ustawy z dnia 5 lipca 1996r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz.U. z 2001 r. Nr 57, poz. 602 z późn.zm) stanowi, iż „kto, nie będąc uprawnionym, udziela zawodowo świadczeń, o których mowa w art. 4 tj. rozpoznawanie warunków i potrzeb zdrowotnych, rozpoznawanie problemów pielęgnacyjnych, sprawowanie opieki pielęgnacyjnej, realizację zleceń lekarskich w procesie diagnostyki, leczenia i rehabilitacji] - podlega karze grzywny”.